قانون موافقت‌نامه بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری اسلامی افغانستان در خصوص ارتباط بین‌المللی راه‌آهن

قانون موافقت‌نامه بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری اسلامی افغانستان در خصوص ارتباط بین‌المللی راه‌آهن

ماده‌واحدهـ موافقت‌نامه بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری اسلامی افغانستان در خصوص ارتباط بین‌المللی راه‌آهن مشتمل بر یک مقدمه و (۱۲) ماده به شرح پیوست تصویب و اجازه مبادله اسناد آن داده می‌شود.

تبصره۱ـ در اجرای این موافقت‌نامه و اصلاحات بعدی آن رعایت اصول هفتاد و هفتم (۷۷)، یکصد و بیست و پنجم (۱۲۵) و یکصد و سی و نهم (۱۳۹) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران الزامی است.

تبصره۲ـ در ماده (۴) موافقت‌نامه، رعایت مفاد موافقت‌نامه ها یا کنوانسیون­های بین‌المللی مصوب پیش از انقلاب اسلامی و اعمال قوانین و مقررات جاری طرف مقابل منوط به عدم مغایرت با موازین شرع می­باشد.

بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم

موافقت‌نامه بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری اسلامی افغانستان درخصوص ارتباط بین‌المللی راه­ آهن دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری اسلامی افغانستان که از این پس «طرفها» نامیده خواهند شد، براساس روابط و دوستی دیرین، حسن‌تفاهم، حسن همجواری و همکاری سودمند متقابل، ‌با اهمیت دادن به هماهنگی فعالیت­های حمل و نقل راه‌آهن دو کشور،‌ با تمایل به تأمین ارتباط بین‌المللی راه‌آهن بین دو کشور و همچنین گذر از طریق قلمرو یکدیگر به کشورهای ثالث،‌ به شرح زیر توافق نمودند:

‌ماده۱ـ طرفها موافقت نمودند با هدف انجام حمل و نقل بین‌المللی مسافر و کالا بین کشورهای خود ارتباط مستقیم راه‌آهنی برقرار نمایند.

‌ماده۲ـ طرفها موافقت نمودند نسبت به پذیرش و ارائه خدمات مربوط به مسافر و کالا، از جمله گذر هنگام انجام عملیات حمل و نقل راه‌آهنی بین دو کشور اقدام نمایند.‌ پرداخت­های مربوط به خدمات طبق تعرفه‌هایی که در قلمرو دو کشور معتبر است صورت خواهد گرفت.

ثبت رسمی اسناد، انجام حمل و نقل بار با راه‌آهن و واگن و نحوه استفاده از راه‌آهن و واگن و ترتیب حمل و نقل مسافر طبق موافقت‌نامه‌های دوجانبه بین دستگاههای (ادارات) ذی­‌ربط طرفها تنظیم خواهد شد.

‌ماده۳ـ طرفها موافقت نمودند به­ موقع در جهت تأمین وسایط نقلیه راه‌آهنی و خدمات مسافری به لحاظ مبادلات تجاری خارجی و بارگذر که به ‌پایانه‌های (ترمینال­های) راه‌آهنی می‌رسند اقدام نمایند و آنها را برای مقاصد بعدی طبق قواعد بین‌المللی حمل و نقل معتبر در قلمرو طرف ذی­‌ربط اعزام نمایند.

‌ماده۴ـ طرفها موافقت نمودند که در زمینه نظارت­های بهداشتی گمرکی و مرزی هنگام عبور و مرور مسافر و بار مفاد موافقت‌نامه‌ها یا کنوانسیونهای بین‌المللی که طرفها عضو آن هستند رعایت شود و درصورت بروز هرگونه مسأله‌ای که در این موافقت‌نامه و یا کنوانسیونهای بین‌المللی مورد حکم قرار نگرفته، قوانین و مقررات جاری در قلمرو کشورهای طرفها اعمال شود.

‌ماده۵ـ طرفها موافقت نمودند که براساس موافقت‌نامه‌های دوجانبه بین خود، مراجع صلاحیتدار هر طرف در قلمرو طرف دیگر، نمایندگان، شعب و نمایندگی­های ‌خود را جهت تنظیم امور مسافرین و حمل و نقل بار تأسیس نمایند. فعالیت­های این نمایندگان، دفاتر و نمایندگی­ها تابع قوانین و مقررات جاری طرف اخیر می‌باشد.

‌ماده۶ـ هر یک از طرفها باید با مسافر و کالاهای طرف دیگر به نحوی که با مسافر و کالای خود رفتار می‌نمایند عمل کنند. این نحوه رفتار شامل دسترسی آزاد به نقاط مقصد، تأمین فضا برای بارهای موجود در پایانه‌ها (ترمینال­ها)، تخلیه و بارگیری آنها، سوار و پیاده شدن مسافرین، استفاده از خدمات مرتبط با ‌ارتباط بین‌المللی راه‌آهنی می‌باشد.

‌ماده۷ـ مراجع صلاحیتدار طرفهای مسؤول نظارت بر اجرای این موافقت‌نامه به این شرح می‌باشند:

از طرف دولت جمهوری اسلامی ایران ـ راه‌ آهن جمهوری اسلامی ایران

‌از طرف دولت جمهوری اسلامی افغانستان ـ اداره خط آهن جمهوری اسلامی ‌افغانستان.

‌ماده۸ـ طرفها موافقت می‌نمایند با حفظ اولویت برای توسعه منسجم حمل و نقل راه‌آهنی، تحقیقات علمی و سایر اقدامات لازم در این زمینه و نیز ‌آموزش کارکنان حمل و نقل راه‌آهنی اقدام نمایند. ‌طرفها مراجع صلاحیتدار خود را مسؤول تنظیم و تصویب برنامه‌ها و شرایط همکاری یاد شده و اجرای آنها می‌نمایند.

‌ماده۹ـ تمامی اختلافات ناشی از تفسیر یا اجرای این موافقت‌نامه توسط مراجع صلاحیتدار طرفها و براساس مشورت و مذاکره از طریق مجاری دیپلماتیک حل و فصل‌ خواهد شد، چنانچه مراجع صلاحیتدار در خصوص موارد مورد اختلاف به توافق نرسند، موضوع توسط طرفها مورد بررسی قرار می‌گیرد.

‌ماده۱۰ـ مفاد این موافقت‌نامه ناقض حقوق هر طرف از نظر اتخاذ و اجرای اقدامهای لازم برای حفظ امنیت ملی، نظم عمومی، بهداشت و اصول اخلاق اجتماعی و منافع اقتصادی آن طبق قواعد حقوق بین‌الملل و حقوق ملی آن طرف نمی‌باشد.

‌ماده۱۱ـ این موافقت‌نامه با توافق طرفها قابل اصلاح و تغییر می‌باشد. تمامی اصلاحات این موافقت‌نامه به صورت سندالحاقی (پروتکل) های جداگانه تنظیم خواهد شد که بخشهای جدایی­ناپذیر این موافقت‌نامه را تشکیل خواهند داد و با رعایت ماده (۱۲) لازم­‌الاجراء خواهند شد.

ماده۱۲ـ این موافقت‌نامه از تاریخ آخرین اطلاعیه هر یک از طرفها به طرف دیگر مبنی بر اینکه اقدامات لازم را طبق قوانین و مقررات خود در باره لازم­‌الاجراء شدن این موافقت‌نامه به­ عمل آورده است برای مدت پنج­ سال لازم­‌الاجراء خواهد شد. پس از مدت مزبور این موافقت‌نامه خود به­ خود برای دوره­ های مشابه تمدید خواهد شد، مگر اینکه یکی از طرفها شش­ ماه قبل از خاتمه دوره مربوط، عدم تمدید آن را به طور کتبی به اطلاع طرف دیگر برساند.

‌این موافقت‌نامه در تاریخ ۱۳۹۷/۱۰/۱۶ هجری شمسی ‌مطابق با ۲۰۱۹/۰۱/۰۶ میلادی در دو نسخه به زبان فارسی در تهران به امضا رسید و هر دو نسخه دارای اعتبار یکسان است.

قانون فوق مشتمل بر ماده ­واحده و دو تبصره منضم به متن موافقت‌نامه، شامل مقدمه و دوازده ماده در جلسه علنی روز یکشنبه مورخ پنجم دی ماه یکهزار و چهارصد مجلس شورای اسلامی تصویب شد و در تاریخ ۱۴۰۰/۱۰/۱۵ به تأیید شورای نگهبان رسید.

رئیس مجلس شورای اسلامی ـ محمدباقر قالیباف