اصل یکصد و دهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران
اصل یکصد و دهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران
اصل یکصد و دهم –وظایف و اختیارات رهبر:
۱ . تعیین سیاستها کلی نظام جمهوری اسلامی ایران پس از مشورت با مجمع تشخیص مصلحت نظام.
۲ . نظارت بر حسن اجرای سیاستهای کلی نظام.
۳ . فرمان همه پرسی.
۴ . فرماندهی کل نیروهای مسلح.
۵ . اعلام جنگ و صلح و بسیج نیروها.
۶ . نصب و عزل و قبول استعفای: الف. فقهای شورای نگهبان. ب. عالیترین مقام قوه قضائیه. ج. رئیس سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران. د. رئیس ستاد مشترک. هـ. فرمانده کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی. و. فرماندهان عالی نیروهای نظامی و انتظامی.
۷ . حل اختلاف و تنظیم روابط قوای سهگانه.
۸ . حل معضلات نظام که از طرق عادی قابل حل نیست، از طریق مجمع تشخیص مصلحت نظام.
۹ . امضا حکم ریاست جمهوری پس از انتخاب مردم. صلاحیت داوطلبان ریاست جمهوری از جهت دارا بودن شرایطی که در این قانون می آید، باید قبل از انتخابات به تأیید شورای نگهبان و در دوره اول به تأیید رهبری برسد.
۱۰ . عزل رئیس جمهور با در نظر گرفتن مصالح کشور پس از حکم دیوان عالی کشور به تخلف وی از وظایف قانونی، یا رای مجلس شورای اسلامی به عدم کفایت وی بر اساس اصل هشتاد و نهم.
۱۱ . عفو یا تخفیف مجازات محکومین در حدود موازین اسلامی پس از پیشنهاد رئیس قوه قضائیه.
رهبر میتواند بعضی از وظایف و اختیارات خود را به شخص دیگری تفویض کند.